Onderzoek naar stress- en zorggerelateerd verzuim onder vrouwen, dat is uitgevoerd door @Motivaction, wijst uit dat werkgevers nog veel te weinig aandacht hebben voor gezondheidsklachten die hiermee samenhangen.
Taboe
Meer dan 60 procent van de vrouwen die zijn uitgevallen door stress of burn-out ervaren een groot taboe bij het bespreken van klachten met hun werkgever. Ook geeft een meerderheid van de vrouwen (60 procent) aan dat er niets werd gedaan toen zij de klachten aan hun werkgever kenbaar maakten. Hierdoor komt ondersteuning vaak te laat en is het risico op (langdurig) verzuim groot.
Twee op de vijf vrouwen nemen bij het ervaren van stress of gezondheidsklachten liever eerst vakantiedagen op. Dit gaat vaak gepaard met schaamte en schuldgevoel. Een groot deel van deze werknemers valt uiteindelijk toch langdurig uit.
Minder begrip, meer druk
En dan het onderzoek van CNV, uitgevoerd onder 750 mantelzorgers door Maurice de Hond. Hieruit blijkt dat een op de drie werkende mantelzorgers het moeilijk heeft door de coronacrisis. Van de mantelzorgers die niet thuis kunnen werken, ervaart 64 procent een hogere werkdruk. Bijna een derde zit tegen een burn-out aan. +/- 20 procent van de respondenten uit het CNV-onderzoek geeft aan sinds de coronacrisis minder begrip te krijgen van de werkgever en minder verlof om de zorgtaken te kunnen blijven doen.
Ik weet het :in theorie zou het wellicht ten overvloede zijn, maar in de praktijk is het klaarblijkelijk toch nog altijd broodnodig om te benadrukken hoe belangrijk het is dat werkgevers weten wat er speelt en hun werknemer niet alleen zien als werknemer, maar als iemand die privé ook een leven heeft. De combinatie van werk en zorg is zelfs de belangrijkste reden voor burn-outklachten, naast de toenemende werkdruk. Ik denk dat het hoog tijd is dat het taboe doorbroken wordt en de problemen of druk die privé een grote rol spelen, bespreekbaar gemaakt worden!
Kosten
Verzuim kost werkgevers jaarlijks zo’n 2,8 miljard euro. Werkstress is daarbij al jaren beroepsziekte nummer één en de aantallen nemen jaarlijks toe. Wetende dat gemiddeld 1 op de 5 werknemers mantelzorgtaken vervult, zou vrijwel elke werkgever hiermee vroeg of laat te maken krijgen. Best dus om hier nu proactief beleid op in te richten. Ik adviseer in te zetten op een preventieve aanpak en (mantel)zorgbewust personeelsbeleid. Vaak zie je ad hoc acties en het bestrijden van symptomen bij medewerkers. Dit zet voor de lange termijn geen zoden aan de dijk. We hebben het bij verzuim door stress en grijs verzuim over een gezamenlijke verantwoordelijkheid van beide partijen, werkgever én werknemer. Het wordt allemaal een stuk makkelijker om te bespreken als je zorgt dat er binnen je bedrijf een open cultuur is om zorgen op tafel te leggen.
Zeg nu eens eerlijk: wanneer gaat jouw organisatie eens écht actie ondernemen en de eerste stappen zetten om te komen tot een (mantel)zorgvriendelijk beleid? Een burn-out kost de werkgever aan loonkosten meer dan € 60.000 per werknemer. (Gemiddelde loonkosten € 250 per dag, gemiddelde duur van een burn-out 242 dagen, volgens ArboNed en TNO) Daar komen de kosten van vervanging en re-integratie nog bij.
Er zijn natuurlijk ook weer (HR)directeuren die zich -uiteraard niet hardop tegenover hun collega’s- afvragen waarom ze NU dan kosten zouden maken als ze momenteel geen (mantel)zorgers in dienst hebben en proportioneel weinig verzuim? Dan zeg ik: zie deze kleine preventieve kostenpost maar als een afkoopsom tegen wat straks anders komen gaat. Met de vergrijzing, het overheidsbeleid en de participatiesamenleving op komst, begrijpt u vast wel waar het op uit gaat draaien.